Familie, overtocht en walvis

Hoi Allemaal,
Na de wandeling met megaspierpijn zijn we naar Napier gereden. Dat is een stadje dat ligt aan de oostkust. In 1931 was hier een aardbeving waardoor er hoop gebouwen verwoest werden. Een hoop gebouwen zijn in Art-Deco style nieuw gebouwt. Het zonnetje schijnt lekker en dat maakt Napier nog sfeervoller. Na een rondje en een drankje gaan we naar I-Site (informatiepunt) om te kijken of we nog met een tour naar Cape Kidnappers kunnen. We blijken echt 10 minuten te laat. Balen zeg. Na een poosje zuur kijken (met name ik) besluiten we dan maar verder af te zakken naar het zuiden. Het is wederom een mooie rit door een heuvelachtig landschap, met rechts van ons bergketen met witte toppen. We komen aan het Masterton en blijkt een saai dorp te zijn maar die moeten er ook zijn natuurlijk. Alhoewel er wel schapenmuseum is... lijkt mij altijd leuk.

De volgende dag barst er een regenbui los terwijl we auto inpakken. Ik ben blij dat we niet hebben gekampeerd. Het is ook ineens een stuk kouder maar we gaan toch National Park Pakeha in Mount Bruce want daar zitten ze: de Kiwi’s. Ja wel in een verblijf maar we hebben ze gezien. Ze huppelde vrolijk rond in een grote bak met infraroodverlichting met het idee dat het nu nacht is. Als we de rest van het park bekijken is het droog en er zitten nog veel meer vogels waar Dennis je van alles over kan vertellen. We gaan weer terug naar Masterton maar bij naderinzien blijkt het museum met schapen toch heel saai, er zijn geen eens echte schappen. Dus onze toch gaat verder naar Wellington.

Daar hebben we een slaapadres bij heuse familie! Hoe leuk! We gaan eerst nog een even een rondje doen in de stad, beetje wandelen in de haven, occupay-wellington bekeken (jep ook hier zitten ze met een tentje en spandoek) en aan het einde van de dag gaan we richting de suburbs waar Claartje en Allan wonen. Ik zit er nog even over in dat we niet genoeg te vertellen hebben maar dat blijkt heel niet nodig te zijn; ze kletsen ons de oren van het hoofd. Heel gezellig, veel te lekker eten en drinken, en een groot bed in een groot huis. Maarrrr Claartje en Allan staan wel om 6 uur op... oeps. We mochten ook blijven liggen, ze ging zelfs nog zeggen dat we in de hottop mochten maar wij vonden dat onbeleefd. Dus de volgende ochtend stonden ook wij vroeg op om hen nog even gedag te zeggen en te bedanken voor hun supergastvrijheid om daarna richting de ferry te gaan. We moesten onze auto inleveren om aan de andere kant een nieuwe op te halen. We waren wel toe aan verse auto, het stuur was al wat plakkerig geworden. We hadden tijd genoeg, dus lekker in het zonnetje aan de kade nog een kopje koffie hier en een broodje daar. Om 13:30 ging de boot en vooral de aankomst in Picton is erg mooi. Picton ligt in e Marlborough Sounds, een omgeving van fjorden. We zijn op het Zuidereiland en halen de nieuwe auto op. Onder indruk van de fjorden besluiten we om die dag meteen maar door te rijden naar Kaikoura. Het landschap blijft mooi; groene heuvels en vooral langs de oceaan is erg mooi rijden.

Na een rit van 2 uur komen we om 20:00 aan in het walvissendorp Kaikoura. Dennis weet een hotel in dit dorp en hij weet het als enige want er zijn verder geen gasten. Mooie jaren zestig vloerbedekking, en mooie oude meubels. S’avonds nog even sluipen door het hotel, helaas het cafe beneden hebben ze toch afgesloten. De volgende dag leven we nog; het is ook geen horrorhotel. Omdat we niet weer te laat willen zijn voor een toer, zijn we nu om 9:00 bij de I-Site. Maar helaas, alles om walvissen te jagen (onee spotten) is vol tot 15:30. We komen op een wachtlijst. Nou dat weer, denk ik. Maar we hebben geluk, we gaan mee op de tocht van 11:30. Er is slecht weer voorspelt op zee terwijl er bij ons geen wolkje aan de lucht is. Maar ik neem toch een reistabletje. Ik weet nog een keer dat ik op een boot zat en naja dat is een ander verhaal....Er zit zo’n 50 man op de boot en met een behoorlijke gang varen we de haven uit. Ik begrijp al snel waarom we moeten blijven zitten tijdens deze snelheid, je zou zo een paar Japanners of ander toeristisch gespuis kunnen verliezen. Maar we zien een walvis! Dus remmen met die boot en allemaal naar buiten! Heel leuk om te zien, hij dobbert daar een beetje rond en na 10 minuten duikt hij onder. Jammer, het kan zo’n 40 minuten duren voor meneer weer boven komt. Dus tot die tijd vermaken we ons met Albatrossen en ik zie een zeehond die niemand belangrijk vind. Ze vertellen wel veel op de boot, dat maakt de trip ook leuk. Na dik een half uur hebben ze deze Sjaak weer gevonden, iedereen op z’n plek want we gaan er als een speer op af. Haha en daar is tie weer. Het is een mooi dier, vind ik, ook al zie je er weinig van. Aan het eind doe ie nog even dat trucje met die staart en dan verdwijnt hij. Dus hup iedereen weer op zijn plek en inmiddels zijn we erachter dat niet iedereen een reistabletje heeft genomen, maar we zitten met z’n allen in de lucht alsof iedereen zijn neus bloed. Als een speer, terug naar de haven, lekker tegen de wind in en dus nog meer klappen op het water. Een beetje wiebelig op de benen gaan we zelf nog een zeehondenkolonie bekijken in het dorpje. Wat een luizenleven hebben deze dieren: zonnen en een beetje toeristen kijken. Onze tijd in Kaikoura zit erop en we gaan naar Abel Tasman Park. Onderweg toch iets van de schijf van de MacDrive en we tuffen om 20:30 een camping met de naam de Barn op. De receptie dicht, dus we zetten de tent op, op plek die ons mooi lijkt. Het is best koud s’nachts maar dat slaap wel lekker en om 8:00 vanochtend werden we echt de tent uitgebrand. Vandaag was een relax/wasdag. Ook wel fijn, beetje lummelen. Morgen gaan we voor 2 dagen zeekayaken. Ik hoop dat we zeehonden zien, die vind ik echt grappig.

Tot snel! xxx

Ps dit verhaal was al even klaar maar we hadden steeds geen internet. Maar nu dan toch! Hihaa!