Tongariro Alpine Crossing

Maandag werden we om 7 uur buiten voor de lodge verwacht en werden we opgepikt met een bus vol andere idioten om vandaag de Tongariro Alpine Crossing te gaan lopen. Dit is een wandeling waar je door het gebied loopt waar die film met die ring is opgenomen. Je kan dan ook zelfs mount doom op. Er groeit weinig omdat het vulcanisch is en dat maakt wel heel bijzonder. Het is een vrij drukbezochte wandeling omdat het ook mooie is. Maar een grote bus vol Smeagull’s had ik niet verwacht. We waren de laatste die instapte en dus mochten we mooi achterin zitten. Dat in combinatie met toilet bezoek aan het startpunt (ik zal je details besparen) maakte mij niet heel erg vrolijk aan het begin van de wandeling. Maar samenmet het weer klaarde dat toch op. En omdat het ook nog een wedstrijd bleek te zijn, was het vooral heel interresant om andere in te halen. Onze grootste concurenten bleken 2 Duitsers te zijn. Het is wandeling van 18 km waarbij je zo’n 700 meter stijgt én 1100 meter daalt. De meeste paden zijn netjes aangelegd. Maar we wandelde door ook sneeuwvelden en kwamen langs iets te heldere meren met de namen als Emerald Lake, dat komt dus door dat vulcanische gedoe. Vooral bij de afdaling liepen we door een muur van hete stoom die uit berg kwam. Het was geen kinderachtige klim partij maar op het hoogste punt van de wandeling werden we beloond met een fris windje en mooi uitzicht. Vraag was; wilde we nog naar 1 van die bergpunten lopen? Dat betekende 2 tot 3 uur extra. Alleen we hadden een bus te halen en de touroperator had gezegd; het wordt slechter in de middag en we raden het af. Dus toch maar niet, dus verder met de wedstrijd, want waar zijn die Duitsers? Die hadden ons tijdens dit twijfelpunt ingehaald, dus we gingen snel de achtervolging in. De afdaling werd ingezet en dat ging heel snel, want door al dat losse spul, zakte je bij elke stap meteen 1 meter. Dat schoot op, ha en we haalde ze in! Ondertussen zakte de wolken en zagen we in het dal de eerste bui al vallen. Na een pauze bij een berghutje, waarbij we het 2 tweetal nog wat voorsprong gaven, gingen ook wij verder. Ik smeerde nog 1 keer mijn gezicht in, waarom weet ik niet. Want na een uur afdalen ging het zachtjes regenen. Liepen inmiddels door redelijk gegroeid landschap weer. Zachtjes regenen werd hard regenen, en er kwam een beetje onweer bij. Toch maar blij dat we geen uitstapje hadden gemaakt. We kwamen in bosgebied terwijl de regen en hagel op ons neerkeilde. Maar het moment was daar, we haalde de twee Duitsers in! Het was nog even een strijd en ik moest helaas 1 van de twee van het pad af duwen maar daarmee konden we er wel langs komen. Eenmaal beneden kregen we geen medaille... maar de warme douche was ook een traktatie. Nu gaan we verder met de auto op naar het plaatje Napier, ik kan niet eens normaal lopen van de spierpijn, maar ach dat is onderdeel van de herinnering. xxx van ons