Hello, Goodbye

Hello,

We zijn in Port Angeles, bij de Rooster Inn, wat een mooi groot vrijstaand huis is. We zijn weer een stapje dichterbij de Amerikaan gekomen hiermee. We hebben redelijk wat anonieme motels bezocht. Wel nette motels, niet van de motels die je in films ziet waarbij er altijd iemand op de vlucht is. We zijn nu 4 nachten in dit fijne huis op een heuvel. Penny, Lane en hun 2 hondjes zijn zeer aardig, en vertelde ons na een hartelijk ontvangst (we are glad to have you) dat ze 4 kamers verhuren van hun huis. Wij slapen in kamer Lauren.
Ik kan natuurlijk een hoop gekke dingen schrijven over de mensen die aan deze kant van de aarde wonen.
We hebben we met verbazing gekeken naar de wapens die je in de supermarkt kan kopen, of die keer dat we bij een restaurant aten waar je geen water maar alleen frisdrank kon bestellen. Maar die verhalen bewaren we voor thuis. Er zijn ook een hoop leuke ontmoetingen geweest, veel mensen hier zijn nieuwsgierig naar waar we vandaan komen en daarna krijgen we allerlei tips van things-you-should-really-see.
Of mensen die even nadenken waar Nederland ligt, ze houden even een hoofd schuin en dan zegt de ene van het stel; 'we have been to Denmark once' . Verwachtingsvol kijken ze ons dan aan alsof we ze sticker moeten geven of een omhelzing. Maarja de reactie van 2 nuchtere Nederlanders is dan niet meer dan; o that is very Nice. Volgende keer als ik naar de VS ga neem ik stickers mee.

Vandaag gaan we aan de noordzijde het Olympic National Park in. Met de auto rijden we slingerend met de weg mee, we komen steeds hoger. Ergens halverwege mogen we weer aan een ranger bij de toegangspoort laten zien dat wij allang een Ticket to Ride hebben. De meeste wandelpaden zijn hier pas net open omdat er nog teveel sneeuw lag. Maar Here comes the sun en we hebben mooi uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van Olympic als we de auto parkeren. We gaan de Hurricane Hill bewandelen. Dat is een wandeling van 2 kilometer naar een Panoramic view. Net voor ons zien we 4 Amerikanen. Ze zijn gestopt met wandelen, staren in de diepte en the woman in the green jacket van dit groepje weet ons als snel te vertellen that there was a bear. Ja waar dan, want ik zie niets. Yes a black bear. Overthere. Ze ratelt maar door, als Dennis bevestigd dat hij the bear net ergens achter een boom ziet verdwijnen. Maar hij heeft dat met de verrekijker gezien. Ik denk, het zal toch niet zo zijn dat the Green Jacket wel een beer ziet en ik niet. Een moment blijven wij nog staan en turen de plekken af tussen de naaldbomen. Verderop staat the Green Jacket weer stil met haar gezelschap. En als we in de buurt komen roept ze ons al enthousiast toe dat er weer een beer is.
Inderdaad. Op een afstand van 150 meter scharrelt een zwarte beer. Op het gemak eet hij een beetje van de verse groene plantjes die zich net staan uit te sloven in de zon. Wauw. Een beer. Veel verder zie ik er nog eentje door de verrekijker. Al 2 beren gezien.
Uiteraard wandelen we verder want we willen the view wel zien. Onderweg is er echt van alles te beleven. We komen een marmot tegen, die zijn haar netjes heeft gekamd voor de foto, de eekhoorns ruimen netjes onze broodkruimels op, en de herten die ons tegemoet lopen maken graag plaats voor ons op het wandelpad. Niet alleen de mensen zijn gastvrij aan deze kant van de wereld, de dieren ook.
The Green Jacket is ook boven als wij daar aan komen. Ze wil toch ook wel weten where we are from, how long we stay and ons vertellen where we really-should-go. Uit het niets biedt ze ineens haar excuses voor our politics. Ze laat er geen gras over groeien dat ze de huidige president niets vind en ze baalde enorm toen hij verkiezingen won. Tja.

Morgen gaan we voor de tweede keer met Island Adventure mee. Yesterday waren er namelijk geen walvissen te zien. Dat was jammer maar morgen gratis herkansing.
Hierna gaat de terugreis beginnen.

Goodbye!