George and Peter;oerbossen van Mount Rainier

We hebben dinsdag ochtend met de Hyundai Tuscon de stad Seattle verlaten en al snel waren we in een landelijke en bosrijke omgeving.
Op naar een ontbijt waar niet de chinezen je boterham alvast uit het broodrooster halen en zelf opeten. Om 12:00 komen we aan het Mount Rainier park.
Wat feiten op een rijtje:
Mount Rainier is een stratovulkaan, ongeveer 87 km ten zuidoosten van Seattle. De vulkaan is met 4392 meter de hoogste bergtop in de Cascade Range. De berg en het omliggende gebied behoren tot het Mount Rainier National Park.
Met 26 grote gletsjers is Mount Rainier de berg met de meeste gletsjers in de 48 aaneengesloten staten op het vasteland van Noord-Amerika. 91 km² van het gebied is voortdurend bedekt met sneeuw en ijs. Verder zijn er twee vulkanische kraters, met elk een diameter van 300 meter. Geothermische hitte uit de vulkaan houdt de kraters vrij van sneeuw en ijs, en heeft een extensief netwerk van gletsjergrotten gevormd. Een klein kratermeer, het hoogste van Noord-Amerika, bevindt zich in het diepste punt van de westelijke krater. Dit meer is alleen via de grotten te bereiken.
En hoe komt die berg nou aan zijn naam;
De Britse ontdekkingsreiziger George Vancouver bereikte het gebied in 1792 en was de eerste Europeaan die de berg aanschouwde. Hij vernoemde de berg naar zijn vriend, Peter Rainier.
Tja soms moet je het ook niet moeilijker maken dan het is. En dat dan de indianen deze berg allang naam hadden gegeven dat doet er even niet toe.

Entree van het park is eenvoudig maar indrukwekkend. De laatste paar honderd meter worden de naaldbomen nog hoger en staan dichter op de weg. Alsof we zo een sprookje van Grimm in rijden. Wel een Amerikaanse versie. Nadat we onder een de toegangspoort zijn doorgereden komen we al snel bij het toegangsloket. Daar staat een vriendelijke parkranger(in). Bruine Blouse en een mooie rangers hoed. We kopen bij haar een toegangspas om het park te bezoeken.
We rijden met de auto naar Longmire want daar is een bezoekerscentrum. Achter de balie zit behulpzame brede man die bij elke grap een bulderende lach uitdeelt. Maar hij legt ons wel even uit dat de korte wandelingen zeer beperkt zijn omdat er nog veel sneeuw ligt in het park. Ik wil dat dan niet meteen geloven want waar wij staan is het 26 graden, korte broek aan , vogels fluiten en stralende toeristen met zonnebrillen overal. We gaan voor een wandeling van 5 km door een deel van de oerbossen met een tremendously uitzicht op de berg. Het is een mooie wandeling met een flinke klim en afdaling. Heerlijk om in het bos te zijn. Na deze exercitie gaan we naar de Alexander Lodge, die iets buiten het park ligt. Het een gedateerd hotel maar wel heel schattig. Een houten gebouw met bloemetjes vloerbedekking, en foto's aan de muur uit de tijd dat mijn oma nog een meisje was. We verblijven hier 2 nachten.
De receptioniste raad ons om te gaan dineren bij Copper Creek; dat was een goede tip van haar.
Voordat we daar gaan eten, rijden we in dit minder-bewoonde gebied nog even langs de supermark(tje) om wat groceries te kopen. Het is een buurtsuper waar je ook klusspullen kan kopen. Ik zoek de groente afdeling en ik vind ergens in een koeling een maïskolf, 2 bosjes selderij, en een komkommer. Goh wat ik ga eens nemen. De komkommer. Oh 3 euro. Tja. We besluiten ons aan te passen aan de locals en we rekenen 2 Snickers, 1 zak chips en pak koekjes af. Lunch voor morgen is geregeld.

Woensdag gaan we terug het park in en rijden we naar Paradise, dat ligt wat hoger dan Longmire en daar zou je een mooie dagwandeling kunnen maken. Met de auto cruisen we door het park en al snel liggen er tussen de bomen hier daar toch wat hoopjes sneeuw. Ja nou hoopjes, daar kan ik best doorheen lopen. Hoopjes worden hopen, en voor we in Paradise zijn is alles wit. Ja nou er kan misschien nog wel een padje vrij gemaakt worden en hoe erg is het nou om de sneeuw te lopen. Ook hier is een bezoekerscentrum en ga ik het vragen. Voor ik aan de beurt ben hoor ik de ranger al 3x zeggen dat het traject gesloten is. We gaan weer naar buiten. Er staan mensen stijgijzers onder hun schoenen te binden. We gaan voor een korte wandeling in de sneeuw, als is het maar voor het uitzicht.
We maken op andere plekken in het park nog wat korte uitstapjes en na deze dag eten we nog wat bij Copper Creek. We worden nog herkent ook.
Donderdag, de beloofde regen valt uit hemel, het is een stuk donkerder tussen de hogen bomen. We gaan op ons gemak ontbijten, plannen de route naar het plaatsje Hoodriver en om 10.00 verlaten we het hoogpolige tapijt van Alexander.
We hebben een reisdag voor de boeg.
Wordt vervolgd ,

Groetjes van ons