Gidsen

Nog een laatste verhaal.

We zijn nu de laatste paar dagen in de badplaats hikkaduwa. De dag dat we hier aankwamen (donderdag) was een aardige lange dag. We zijn om 4:15 opgestaan om in een jeep rondgereden te worden door een natuurpark. Maar eerst moesten we daar naartoe rijden. Toen het al licht begon te worden zag het er al aardig natuurparkachtig uit. We kwamen bij wat gebouwtjes en nog veel meer jeeps met mensen met camera's erin. De chauffeur stopte de auto en stapte zonder iets te zeggen uit. Na een minuut dachten wij : wij willen er ook uit. Dus terwijl ik vrienden met een hond was geworden (leek een beetje op thirza) en mijn boterham had gedeeld, was Dennis alweer achter een paar vogels aangehuppeld. We hadden geen idee waar de chauffeur was maar het bleek dat hij in de een enorme rij stond voor de kassa om het park in te kunnen. De afgelopen paar weken gebeurde dat wel vaker. Dan ineens stopten we ergens en soms wisten we niet waarom. Soms moet je toeristen ook niet wijzer maken dan ze zijn.
Zo stonden we ineens in een herbalgarden, incl gratis massage maar of je dan ook meteen wat wilt kopen. En ook kregen we vaak onaangekondigde gidsen bij tempels, ruïnes of geruïneerde tempels (die dan ook weer fooi moesten hebben). Onze chauffeur Adjet had niet de gewoonte om daar veel mededelingen over te doen. Maar we besloten het op een akkoordje te gooien. Hij wilde namelijk graag langs een aantal van dat soort zaken om zijn eindejaarsbonus te ontvangen. Dus bij de silkshop, batikwinkel en de edelstenenjuwelier bleven we netjes 10 minuten binnen eventueel zonder iets te kopen, dan kreeg hij een kalender, sleutelhanger of een puppy en dan gingen we alledrie vrolijk verder.
Goed, in dit natuurpark wilden we juist graag een gids die iets kon vertellen over de vogels. Dus die kregen we en dat maakte het wel leuker want hij zag ook een hoop, maar zo'n chauffeur (die dus bij deze jeep hoort) ziet ook al heel veel. Zodoende zagen we een hele tros olifanten, een paar pelikanen, herten, en een beest dat leek op marter. Buffels waren er ook maar dit probeerde zich te verstoppen in het water of de modder waardoor soms alleen een stukje hoofd zag met een neus. Er waren ook nog wat zonnebadende krokodillen. En ook veel toeristen maar die waren niet heel fotogeniek. De 2 toekans bleken niet bij een valk te horen maar fladderden als een vrolijk paartje samen alle boomtoppen af. Al met al een geslaagde safari.
We hadden na dit nog een lange rit voor de boeg van 4 uur. onderweg hebben we ook nog wat stops gemaakt. We zijn aan de zuidkust beland en dit is een stuk kust wat ook door de tsunami is geraakt in 2004. We zien er niet veel meer van. In de kustplaats Galle hebben de Hollanders met hun VOCmentaliteit ooit een fort aan de kust gebouwd. Dit fort heeft tijdens die enorme vloedgolf alle gebouwen daarbinnen beschermd. Terwijl de stad daarachter erg beschadigd was. Dat maakte me wel weer een beetje trots. Verder hebben onze voorouders, samen met de Britten en de Portugezen flink huisgehouden hier, en dat is verder niet zo mooi. De Britten hebben veel achter gelaten: Singalezen drinken nu thee en ook nog met melk én suiker (feit is 60% heeft diabetes). Cricket is de populairste sport van het land, de brievenbussen zijn nog steeds uit 1800nogwat en Engels is voor de meeste Singalezen de 2de taal. Niet dat ze er heel duidelijk in zijn. Vooral die gidsen die weinig tanden hebben. Dennis moet vaak voor mij vertalen.
Als de Singalezen onderling met elkaar spreken is dat zo snel, en het doet me soms denken aan minions. Ja sorry. Singalezen zijn wel aardige mensen en ze helpen graag. Het zou dan natuurlijk wel mooi zijn als ze er wat aan verdienen. Maar alles even vriendelijk.
Na de stop bij het fort hadden we nog een klein stuk te gaan voordat we in hikkaduwa waren. Het is fijn om even te kunnen douchen. Verder is het het grootste hotel waar wij zijn tijdens deze reis. Het is even wennen tussen zoveel Russen, Duitsers en Denen. de Russen kijken met dezelfde zure blik als dat van hun staatshoofd, je zou bijna denken dat ze ervan balen om op vakantie zijn. Tja is ook balen natuurlijk. Wij balen gelukkig niet, het is hier goed te doen.

Ons laatste uitje vanuit deze kustplaats, is een bezoek aan het Sinharaja regenwoud. De weg ernaartoe is de laatste paar kilometers zo smal dat we verder gaan met een tuktuk. Dit regenwoud mag je niet bezoeken zonder gids en tuktukmeneer is ook meteen de gids. Het is een ontzettend groot gebied en we zien van alles (Dennis kan daar over vertellen) Buiten dat de gids ook nog eerlijk is (hij verteld ons dat de chauffeur ons een poot uitdraait) is zijn Engels heel goed en weet hij veel over het park. Soms ziet hij een vogel en omdat wij die dan niet kunnen vinden, maakt hij een foto met de camera van Dennis zodat Dennis weet waar hij moet kijken. Topgids dus.

Nu ga ik nog even genieten van de zee. Het is een branding met een hoofdletter B. De golven zijn keihard en de stroming is sterk. Rustig zwemmen kan niet, maar een pittige massage is zeker mogelijk. Soms zie je mensen die in het water staan tot hun knieën, ze mijmeren een beetje; je kent het wel "zal ik wel of zal ik niet" en dan komt er toch een golf. Te mooi. Als het meezit zijn ze alleen nat maar soms worden ze gewoon het water in getrokken.

Straks onze spullen inpakken en dan gaan we naar huis. Tot snel.

Dennis en Leonie