Laatste dag….

Moeilijk te geloven maar we zijn al weer aangeland op de laatste dag van ons vijf weken durend avontuur. Hebben de tassen weer ingepakt (met enige verbazing dat het er allemaal ook ingezeten had maar nu toch niet echt meer past) en maken ons op voor het laatste nachie in NZ.
Na drie fantastische dagen op Stewart Island zijn we na een rudtig overtochtje op weg gegaan via de Catlins langs de zuidkust. Dit is een alternatieve route met veel bochten maar o zo mooie uitzichten. Weer zat nog steeds mee maar we zaten helaas inmiddels wel enigsinds onder tijdsdruk. Echt op ons gemak overal stoppen was er niet bij maar we hebben een paar mooie plekken uitgezocht. Overnachting in Curio Bay was een aardige highlight want we hebben dankzij een goede tip ’s avonds de zeldzame Yellow-eyed Penguins aan land zien komen. Was weer een regelrechte fotoshoot (waar de Brown Kiwi nog jaloers op zou kunnen zijn). Maar die staat er in ieder geval mooi op.
De Niagara watervallen (met een knipoog dan) hebben we maar overgeslagen maar Nugget Point en een andere waterval wel meegepakt. Apart dat in zo’n korte afstand je van tropisch regenwoud naar goudgele stranden, groene glooiende heuvels met schapen tot aan woeste kliffen met zeeleeuwen en vogels kan ‘springen’.
De Catlins eindigen ergens rond Dunedin waar ook de Otega Peninsula ligt. Een soort smalle landstrook die bijna paralel aan de kustlijn loopt. Op het uiteinde ervan ligt het Royal Albatross centre. Een van de twee plekken op NZ waar Albatrossen broeden. Een bezoekje waard en omdat we op tijd aankwamen eigenlijk meteen die middag al langs gereden. Achtraf een gouden greep want omdat het weer een beetje aan het omslaan was vlogen ze ook die middag. Dan pas kun je werkelijk zien hoe groot die beesten zijn met een spanwijdte van meer dan 3 meter! Het centrum was zelf verder weinig spannends; konden van achter glas welgeteld één Albatros zien zitten broeden maar fototechnisch gezien weinig spannends. Vanaf de parkeerplaats had ik meer mogelijkheden en ook 10x beter licht zonder dat geblindeerde glas. Maar de verhalen erbij waren wel ok en omdat we laat in de middag waren hadden we een privé tour.
De volgende dag maar weer verder naar het noorden gereden omdat er op de peninsula verder niet veel te beleven was. We hadden nog een stop in de planning bij de Moeraki Boulders; een stel stenen op een stuk strand die om onverklaarbare reden zo rond als knikkers zijn. Hele toeristische attractie want er stonden busladingen mensen tussen die keien. Het was inmiddels vloed aan het worden en bij de eerste de beste foto-opportunity werd Leonie door een gof verrast en stond ik tot m’n enkels in het water. Leonie heeft er dus maar een volledig waterbalet van gemaakt en had het prima naar d’r zin. Ik zat me ondertussen de te ergeren aan de lading zand die met die zondvloed mijn schoenen in was komen rollen. Hoe dan ook, paar leuke foto’s en een verbrande kop rijker zijn we weer snel op pad gegaan om de volgende bus met toeristen maar voor te blijven.
De weg van Dunedin naar Christchurch is niet bijster spannend maar we hebben ergens (Oamaru) de tent nog voor een laatste nachtje opgezet. Aan een stel nederlanders naast ons één en ander aan spullen overgedragen die we toch niet mee naar huis gingen nemen en met een waterig zonnetje weer op pad gegaan voor het laatste stukkie naar Christchurch.
Omdat mijn waarde reisgenoot al geruime tijd voorbij haar voedertijd zat hebben we eerst gestopt in het park om daar op een bankje, uitkijkend over een leeg cricketveld, en paar boterhammen te maken. Vervolgens de Lonely Planet er maar weer bij gepakt om slaapplek te zoeken.
Nu hadden we uiteraard van de aardbevingen gehoord maar bij de eerste de beste plek waar we dachten een plek te vinden kregen we eigenlijk in het kort te horen dat zo’n beetje meer dan de helft van de ‘toeristen-bedden’ er niet meer waren en wat er nog over was grotendeels door werklui in beslag genomen waren. We zagen in onze gedachten de tent al weer uit de auto komen maar na enig gedegen speurwerk (we reden er toevallig langs) toch nog een motelletje gevonden waar we in alle rust onze laatste nacht konden doorbrengen en onze tassen inpakken. Een bezoek aan downtown Christchurch hebben we maar laten varen, je kan bovendien toch bijna nergens meer terecht omdat zowat het hele centrum is platgegaan en niet toegangkelijk is. Beetje ramptoerist spelen is aan ons niet besteed.
Met een Tui biertje op ga ik voor nu ermee stoppen. Misschien dat er nog een vervolg komt vanuit Hongkong maar anders tot in NL!