Melk uit een kokosnoot, je wordt vanzelf groot!

Melk uit een kokosnoot, je wordt vanzelf groot... Nou dat is niet helemaal waar hier. Indo's zijn klein. Punt. Geeft niets hoor, en onbewoond is het ook niet echt. 114 miljoen Javanen huppelen hier of meestal rijden ze rond op scooters.
Javanen zijn nogal een bezig volk en als ze dat niet zijn dat kijkt de ene Javaan naar de andere Javaan hoe druk deze is. Ze zijn vrolijk en hulpvriendelijk, zeker als je een paar woorden Indonesisch spreek. Vooral op rustige plekken, vallen ze van hun stoel als je in het Indonesisch gedag zegt. Verder zijn ze allemaal een beetje lichamelijk gehandicapt. Eigenlijk zouden ze allemaal aangepast werk moeten doen. Want ze hebben allemaal maar 1 arm. Ook sneu. Ja die andere arm, zit er nog aan, maar die gebruiken ze niet. Indonesiërs doen alles met rechts, want hun linker arm is om naar toilet te gaan, ze gebruiken geen papier.
Ok ik overdrijf. Ze gebruiken allebei hun armen maar de gedragscode is dat je nooit iets met links aangeeft of aanneemt aan een ander. Dat is onrein. Opzich duidelijk. Ik vergeet het alleen weleens. Ik weet niet of het voor zwaaien ook uitmaakt, maar ik doe het voor de zekerheid met rechts. Want de afgelopen dag hebben we wat afgezwaaid. We reden met een jeep naar sukamade, meru bertiri park, en kwamen daarbij langs allerlei kleine dorpjes, waar mensen de jeep herkennen. Zoveel jeeps rijden er niet, vooral scooters met blije Indo's. Dus de kinderen reageren daar echt op, en zwaaien (hello mister) met rechts naar ons.
We zijn 2 nachten in het Meru Bertiri park geweest, dat is aan de zuidkust van Java. Dat is een natuurpark van 58000 ha. Er leven veel bijzondere dieren, waaronder de banteng, (de nijpteng en de combinatieteng) dat is een wilde koe. Het is er niet zomaar een: vroegere deden de Javanen er gevechten mee. Het ging dan tussen de tijger en banteng: en meestal won de banteng.
S'avonds zagen we ze in verte, deze soms een ton zware dieren, maar we mochten niet uit de auto...
Voordat we bij de accommodatie aankwamen, liet onze gids onderweg zien, hoe rubber uit de bomen wordt gehaald, hoe suiker uit palmbomen wordt gewonnen, en maakte we een korte wandeling door de jungle.
Iedereen weet, stilstaand water moet je in de tropen vermijden. Maar dat heb ik tot nu toe alleen in de zwembaden bij de hotels gezien, en dat ziet er veilig uit, de te dikke toeristen die er in zwemmen blijken gelukkig niet van levend vlees te houden. Maar het stromende water is eigenlijk vaak wel gevaarlijk: in Borneo zaten toch echt wel krokodillen in de rivier. En nu waren we aan de zee, en wat een mooie kustlijn! Maar is de onderstroom te sterk, dus er wordt afgeraden om te zwemmen. Ja nu dat weer! S'avonds gingen we terug naar hetzelfde strand waar schildpadden 's'nachts hun eieren leggen.
Voordat we daar aankwamen, bezochten we eerst de schildpaddencreche. De eieren worden door rangers uitgegraven en dan blijven de pingpongballetjes in de crèche tot ze uit komen. Op deze manier proberen ze de schildpad tegen uitsterving te beschermen, wat goed lukt.
Daarna gingen we het strand op en moesten we ons stilhouden, de rangers gingen op het strand op zoek naar schildpadden. In mum van tijd hadden ze er een gevonden. Maar toen kwam er ineens zo'n honderd man uit het bos zetten om ook naar schildpadden te kijken. Ja, hoor. Ben je aan het bevallen, staat er 100 man om je heen. Dus wij wachten even op de volgende bus eh schildpad. Gelukkig vonden we die, maar deze was niet van plan eieren te leggen. Ze was op de terugweg naar de zee. Het is zeer indrukwekkend om zo'n zwaar dier te zien, op weg naar de zee, waar ze uiteindelijk mee gaat met de golven, op naar de volgende nacht, dat het misschien wel lukt.
Op de terug weg nog een glimp van de civetkat gezien. Ja dat is die kat die koffiebonen eet, en waar later uit de poep van die servetkat, weer de bonen worden uitgehaald, om deze nog duur te verkopen ook. Wie neemt hier nu eigenlijk wie in de 'koffie' maling?
De volgende dag in dit park maakte we een junglewandeling, maar de gids was niet echt denderend. Ik was zelfs beter in dieren spotten dan hij. Af en toe kwamen er neushoornvogels over, het klapwieken van de vleugels is ruisend en hoor je al van ver. We zagen twee soorten al had de gids met de kleinere variant er maar een baby-kaketoe van gemaakt.....misschien vogelboekje aanschaffen?!
Maar de gids maakte het een beetje goed, nadat hij verse kokosnoten uit de boom haalde en waar we heerlijk sap uit dronken.
S'middags stond luieren op het programma en maakte we een wandeling met onze gids door het dorp sukamade.
De kindjes reageren op blanke mensen, dat ze graag op de foto gezet willen worden. Ze gaan er echt voor staan en als ze niet genoeg animo toonden dan werden ze door paps of mams wel even naar voren geschoven. Dat is dan weer beetje te maarja, wat zou jij doen als je in zo'n dorp woont.
Het dorp leeft van de plantage, en we hebben de kleine rubberfabriek bezocht. Ze werken daar met machines nog uit de Nederlandse tijd.
Na 2 nachtjes, zonder douche, gingen we weer terug naar de bebouwde kom en kwamen we in een mooi guesthouse met zwembad, ben ik toch weer lekker schoongeweekt.

Rode kool van mam

Dus maandag kwamen we dus terug in Kalibaru vanuit sukemade. Na een middagje relaxen, gingen we volgende dag naar het dorp Kaliklatak. Ja zeg maar even hardop. Voordat we weggingen, vroeg Amri, onze chauffeur of we misschien de volgende dag op het Ijen-plateau (iedjeng) de Blue fire willen zien. Blue fire? Daar staat niets over in het boekje. We kijken hem vragend aan. Je beklimt dan eerst de vulkaan (Ijen) en ga je de krater in, om daar het blauwe vuur te aanschouwen. Maar dat moet wel midden in de nacht.
Dus we hebben onderweg naar Kaliklatak iets om over na te denken, want we dachten dat we klaar zouden zijn met zonsopgangen, en voor de moskee begint te jammeren al op te staan.
Kaliklatak is een plantagedorp en heeft de grootste koffiebonen oogst van Indonesië.
Ook hier kregen we een rondleiding van gids . Na telling bleek deze man, gids nr 10 te zijn. Gelukkig hechten we onze niet teveel aan deze mensen, anders is het steeds zo'n drama. Na de koffiebomen en rubbere toestanden, kwamen we verderop in een schuur, en ik dacht wat ruikt hier toch naar rode kool. Gekookt, op achterslootse wijze. Op deze plek werden kruidnagels gedroogd.

Ondertussen hadden we wat dingen gegoogled over het fenomeen Blue fire (klinkt als een jaren 70 band, onee das met aarde en wind) en leek ons wel bijzonder om te zien. We zouden zeker niet alleen in de krater zijn, want daar wordt onmenselijk werk verricht: mannen verzamelen daar zwavelstenen, en vullen daar manden mee. Deze manden wegen per twee 80 tot 100 kilogram en worden per 2 naar boven, naar de rand van krater gedragen en moeten ze er aan de buitenkant van de krater 500 meter mee dalen.
Dus vroeg naar bed en na 2 uur slapen, ging de wekker. De dag begon vandaag rond middernacht. Na een rit met de auto en jeep van een uur, begon met een gids onze wandeltocht van 1'5 uur. We gingen in een afstand van 3 km, 500 meter omhoog. Het pad was heel breed en aan beide kanten omzoomt door bos. We waren niet de enige toeristen, dat gaf me deze keer ook een beetje vertrouwen. Nadat we op kraterrand stonden, zagen we de lichtjes van de andere mensen, langzaamaan weer naar beneden gaan. Hier begon de afdaling naar het blauwe vuur. In verte zag we het branden, echt blauw.
De afdaling, terwijl het aarde donker was, naar het blauwe vuur, en de flikkerende lichtjes van de mensen voor ons, had iets spannends en sprookjesachtig.
Onderweg zagen we van de ontzagwekkende manden staan met zwavelstenen, te wachten om verder gedragen te worden.
Hier en daar kwamen we een zwoegende man tegen, met 2 van die manden in z'n nek. Ik vroeg me af hoe dit lichamelijk kon.
We daalde verder af, en zagen het blauwe vuur van dichtbij. Mooi en mystiek, ook door zwaveldampen, die constant opstegen. Het is natuurlijk een chemische reactie, maar toch bizar.
We hebben daar best een tijd gestaan. De hemel werd lichter, waardoor we de kraterrand van de lucht konden onderscheiden. Het daglicht kwam en daardoor verdween de zichtbaarheid van de blauwe vlammen. Nu zagen we hoe groen/geel de omgeving was van de zwavel. Ik dacht dat we met Bromo dichtbij een vulkaan waren, maar nu stonden we erin. Uiteindelijk klommen we weer naar boven. Op de kraterrand hadden we uitzicht op Bali, en dat is ook de eindbestemming van vandaag.
We zijn vanochtend overgevaren naar Bali en gedropt in een resorthotel aan zee. Het is een beetje wennen om weer tussen "Nel en Henk" te zitten, de vermoeidheid van 2uur durende nacht, heeft ons ingehaald. Ach geeft niets, morgen een dagie nietsen.