'Corkage'

Nou weet ik niet of we netjes om de beurt moeten doen maar aangezien Leonie haar lichaamstemperatuur weer boven de 30 graden probeert te krijgen onder de douche na baantjes trekken in het (niet verwarmde) zwembad dacht ik.....waarom ook niet, we tikken weer een stukkie.

Plaats: Kalibaru, oost Java. In een hotel, vlak naast het treinstation èn moskee. Laat het nou vrijdag zijn dus sinds 14.30 kunnen we lekker genieten van alle oproepen tot gebed! Dat belooft wat voor morgenochtend....had me nou net verheugd op beetje lekker uitslapen na die monsterlijke tijd van vanmorgen! En voor ik het vergeet, we zitten in een hotel wat er een paar strenge regels op nahoudt. Je eigen cola meebrengen mag best hoor maar dan betaal je er als nog voor (corkage). Als we onze trip organisator voor de komende dagen mogen geloven dan is het met de kwaliteit van ons hotel de laatste jaren snel bergafwaarts gegaan. We gaan het merken...

Kalibaru is eigenlijk de tussenstop op weg naar weer twee dagen de jungle in. Maar voordat ik daarover begin, eerst nog even de afgelopen paar dagen.

Want na 'het biertje boven Solo' zijn we dag erna nog een wandeling gaan maken met onze gids. Die had inmiddels zijn hart zitten luchten bij ons de vorige avond want hij had last van liefdesverdriet......hebben wij dat weer.
Hoe dan ook hij heeft ons begeleid langs nog paar mooie wandelpaden door de bergen om ons uiteindelijk vijfde auto te droppen die ons stond op te wachten. Snel ingestapt, afscheid van onze 'heart-broken' gids genomen en aan een lange rit naar Malang begonnen. Zit 'm in de naam denk ik want de rit was ook echt lang; 7, bijna 8 uur in de auto gezeten. Boek uit maar verder lekker gebroken. Hoe dan ook, chique hotel dus lekker geslapen. Volgende dag nog snel even wat siteseeing gedaan en cadeautjes voor de dochters van Amri (chauffeur) gekocht. Toen onderweg naar de bergen want we gingen op weg naar de Bromo vulkaan. Je zou zeggen lekker naar boven rijden, biertje pakken en van uitzicht genieten. Maar ja, het zou Indonesië niet zijn als ze hier niet ook iets bijzonders bedacht hadden. We moesten overstappen op een open jeep. Gewone bagage werd door Amri via een langere route omgereden naar onze bestemming. Wij dus op pad achterin de jeep.
Via steile bergweggetjes en stops bij watervallen (wel nog effe uurtje naar beneden en weer naar boven lopen, ondertussen met allemaal maffe Indo's op de foto) uitzichtpunten om uiteindelijk de moederkrater (buitenste ring) af te gaan dalen. Beneden aangekomen waan je jezelf op een soort van prairie, steppe, grasvlakte.....geef het een naampje. Je zit ingesloten tussen twee wanden die ongeveer een kilometer uit elkaar liggen. Met de jeep rijden we verder en we beginnen inmiddels te begrijpen waarom Amri ons 'succes wenste met het stof'. Het grasland begint namelijk langzaam te veranderen in een zandvlakte die bij nadere inspectie uit asresten en lavazand te bestaan. Het stuift om je oren en in no-time zit het overal. Lang leve de lowepro tassen en stofdichte camera! Na driftend door de aslagen te zijn gereden doekt aan onze linkerhand ineens de Bromo op. In de totale vulkaankrater is de Bromo dus een van de verschillende kraters maar dan eentje die nog open is en rook uitstoot. Aan onze rechterhand ligt op de rand van de moederkrater het dorpje waar we komende nacht doorbrengen. Maar eerst waar we natuurlijk voor waren gekomen, het beklimmen van de kraterrand van de Bromo. Ergens midden in die zandvlakte staat ineens een rij met paaltjes die een terrein afbakend waarbinnen zandgeschuurde mannetjes op kleine paarden hun domein hebben. We parkeren ergens langs die palenrij en we worden al snel benaderd (door man met paard) of we niet van zijn diensten gebruik willen maken om de beklimming voor een deel met paard te doen. Echte stoere toeristen als we zijn slaan we zijn aanbod natuurlijk af en beginnen aan d wandeling die ons naar de kraterrand zal brengen. Door het mulle zand klimmen we tot we bij een trap zijn die uiteindelijk op de kraterrand aankomt. We vragen ons af waarom we in vredesnaam als enige boven staan. Er volgt pas na 15 min nog een verdwaalde toerist maar verder hebben we het rijk alleen. Nou ja, buiten de mannetjes die je een droogboeketje aan proberen te smeren want kun je dan de krater in mikken voor geluk. Moet ik er wel bij zeggen dat ze hier aan recyclen doen want toen we boven kwamen was hij net weer de krater uit aan het klauteren met de droogboeketjes die niet door de eerste beste atleet in 1 keer de krater in waren gegaan maar ergens halverwege blijkbaar waren blijven steken. Waarom niet twee keer verdienen aan hetzelfde bosje.....?!
Na van het uitzocht te hebben genoten de terugtocht naar de jeep gemaakt. De zon begon inmiddels aardig richting kraterrand te zakken dus we wilden dat mooie uitzicht wel eens zien. Op naar hotel dus. Vanuit hotel was buiten andermans dak en loslopende kippen geen berg of vulkaan te zien maar met paar meter lopen hadden we toch mooi uitzicht op ondergaande zon. Dat belooft wat voor morgen! De dag afgesloten met broodnodige douche en schoonmaken van alles cameraspullen.